شراره های موج زن

داشتم از روی لجن مرطوب کف جنگل می گذشتم. همانجایی که بوی کاج و رازیانه به تاریکی دست داده و همه دارکوب ها را کشانده بود آنجا. کار من رد شدن از جنگل است. هر روز کار من اینست که  دم غروب راه بیفتم از دل جنگل رد شوم تا برسم به مرغزار پشت جنگل که می خورد به سرزمین غربتی ها. همینطور که توی فکر این بودم که وقتی برگشتم بروم پیش رافیک و بدهم کفشهایم را وصله کند، یک پشته براق که فقط ازش حرارت را می توانستم ببینم روبروم  سبز شد. پا شل کردم و دولا دولا شدم و دستم رفت پر کمرم تا چاقوی ضامن دارم را بیرون بکشم که دیدم یکهو ماغ کشید و بلند شد. باورم نمی شد. گردنش را کشید یک طرف و با زبانش دور دهنش را پاک کرد. معلوم بود تشنه است. لاغر نبود. برعکس واقعا خیکی بود. سیاه بود اما با چشم های شیشه ای سیاه که فقط برق سفیدی اش را می شد دید. در تاریکنای جنگل حالا خورده بودم به یک گاو. همانطور که چشم تو چشم شده بودیم  درآمد گفت: مرا به خانه ببر! گفتم: هه؟! و آب دهنم را قورت دادم. بالا سرم را نگاه کردم، روبرویم را و چراغ ساعتم را زدم ببینم چند است. ماغ کشید و گفت: از رمه جدا افتاده ام، پسر خوبی کن و ببرم به مرغزار. تا این را شنیدم به ذهنم رسید یک کشیده به خودم بزنم. زدم. و عینکم را پراندم و همه جا تار شد. جلد نشستم و کورمال کورمال عینک را جستم. دستهام گل و خزه ای شده بود و ه هایی چند هم بنا کردند از دست هام بروند بالا. عینک را زدم . نفسم واقعا در نمی آمد. خیلی عجیب بود. یعنی چه! گاو نبود. نه نبود. البته بود، اما یکهو نابود شد. به هرحال فهمیدم کشیده کار خودش را کرده! خوشحال و بعد از نفسی چاق و دوان، مسیر هر روزه را رفتم تا رسیدم به آخرهای جنگل. هنوز از سربالایی آخرین درخت ها پایین نرفته بودم که دیدم صدایی از پشت سرم می گوید: ما، ما، ما. روبرویم را نگاه کردم. یک گله گاو هیگلی با دست گل و کف و هورا داشتند جلو می آمدند. چاره ای نداشتم. برگشتم توی جنگل و به تک فرار کردم. روز عجیبی بود. خیلی عجیب بود.

1) آدم برای کسی که نمی شناسد، مرثیه نمی نویسد و راجع بهش چیز نمی نویسد. خب که چی؟ یعنی بنویسد که چه بشود؟ چون او دیگر نیست و بازماندگان و احیانا دوستان متوفی هم که نمی دانند تو که هستی که داری راجع به عزیز از دست رفته شان چیز می نویسی. اما زندگی را گوشه هایی هست و در این گوشه ها تکه هایی از زندگی که صاف و روان شده اند و رفته اند. من تنها یک بار مرتضی نیک پایان را دیدم. خیلی مختصر و در حد چند جمله صحبت کوتاهی داشتیم و بعد این رشته گسیخت و تمام شد. حالا در ذهنم می توانم در دنیاهای مجازی ای که ساخته ام جایی هم برای ادامه همکاریم با مرتضی نیک پایان در نظر بگیرم. همان ماه اول از سالی که آمدم اصفهان، سراغ انجمن سینمای جوان را گرفتم و مشخصات جا و مکان و مسئولش را درآوردم. قبلش تلفن زدم و درخواست زمانی برای چاپ نگاتیوهایم کردم. روزی را گفتند و من مصمم تعدادی از نگاتیوهایم را برداشتم-همان هایی که شیراز گرفته بودم- و رفتم انجمن سینمای جوان اصفهان که انگار بین گار و ملک بود. خانه ای بود که به رسم خیلی از تشکل های آزاد شده بود اداره. نیک پایان توی اتاقی نشسته بود و مشغول گفتگو و بعد از اینکه جوانی هم سن و سال های خودم بهش گفت که برای چه آمده ام اول از سوابقم پرسید و حس کردم از شوق و ذوقم به کاری که دنبالش هستم خوشش آمد. چون سر صحبت باز شد و شروع کرد از این در و آن در تجربیاتش بگوید. فیلم شانزده میلی متری و کار عکس و غیره. من طبیعتا نمی توانستم بروم منبر برایش. در کمال بی تفاوتی گوش کردم و آماده کار در تاریک خانه شدم. دم رفتن، گفت کارم که تمام شد بروم ببینمش و چاپ ها را نشانش بدهم که خب این می توانست شروع یک رابطه باشد. که من نرفتم چیزی نشانش بدهم و برگشتم خانه. همین تک سکانس را از مرتضی نیک پایان توی ذهنم دارم. حالا او نیست و همه اینها که گفتم فقط مشتی خاطره نامفهموند که شاید خودم هم فراموششان کنم. فکر می کنم زمستان هشتاد دو بود یا بهار هشتاد و سه. که شروع ویرانی و تمام شدن بود. 

2) یک مقداری دارم به تعادل روحی و آنچه روانم را میاسایاند نزدیک تر می شوم. خطاهایم را پذیرفته ام و راه های برون رفتن از این منجلاب خود ساخته را هم باری تا آنجا که توانسته ام بررسی کرده و در حال آزمودنم. البته آزمودنی که امیدوارم  برگشت پذیر نباشد و منجر شود به درست زندگی کردن. درست حرف زدن، راه رفتن، گوش کردن و کار کردن است. یک برنامه اساسی برای شغل شریف عکاس شدن هم بعد از حدود بیست سال پرسه بی هدف زدن در این وادی دارم تهیه می بینم که می دانم دیر است اما با توجه به تجاربی که دارم(کدام تجارب احمق؟!) ممکن است به نتایج مثبت و موثری منجر بشود. سه ماه از امسال هم گذشت. دو تا سفر رفتیم. مقداری از مسایل مالی را توانستم به کمک خدا حل کنم و شاید بشود گفت از این ماه بر مدار منطق درستی برای هم زندگی و هم کاری که انجامش شادم می کند حرکت کنم. زمان زود می گذرد و ما همه اش می افتیم پس. بجای این که کاری کنیم که بیشتر و سریعتر بدویم باید جوری راه بروم با قدم هایی که نفسم تنگ نشود اما از زمان هم پس نیفتم.

امروز تصمیم گرفتم که هر طور شده یک مقاله از هاروارد را ترجمه کنم. بنابراین مقاله ای با عنوان: 7 نیروی مخربی که رهبران باید در رشد استراتژی در نظر بگیرند را شروع کردم. هنوز مسیر آینده برایم تاریک و مبهم و دستیابی به اهدافی که تعیین کرده ام برایم تردید آمیز است. فضای جامعه تغییری نکرده اما در ذهن همه نگرانی از تنگی معیشت وجود دارد. ریشه آن در تورم بی برنامه و عدم توجه به اولویت هاست. کسب و کارها هم با موانع جدی روبرو هستند. از همه اسف بار تر این است که در ایران تقریبا بجای دوازده ماه، نه ماه کاری مفید بیشتر وجود ندارد. فروردین به دلیل ماهیت شروع سال نو و روزهای زیاد تعطیلی عملا اتفاقی خاصی نمی افتد( جز امسال که متاسفانه سیل در چند ناحیه و استان کشور خسارات زیادی به بار آورده است) و اسفند هم تقریبا همین سناریو تکرار می شود. به علاوه ماه رمضان هم به دلیل تغییر هر چند اندکی که ساعات کاری اداری و همچنین روزه داری افراد ایجاد می کند، نوعی سرعت گیر و کاهنده شتاب رشد و جنب و جوش بازار به حساب می آید. خب همین چند دلیل کافیست برای اینکه آمار ها به تارگت مورد نظر نرسند و اهداف همیشه دست بالا را داشته باشند. من اما امسال قصد دارم بهره ور باشم و از زمانم به درستی استفاده کنم. عادت هدر ندادن وقت مهم ترین چیزی است که اگر بتوانم نسبت به آن حساس باشم، آن وقت دیگر تایم قهوه خوردنمان مورد تمسخر بقیه قرار نمی گیرد.