شاید بتوان گفت انگیزه

امروز تصمیم گرفتم که هر طور شده یک مقاله از هاروارد را ترجمه کنم. بنابراین مقاله ای با عنوان: 7 نیروی مخربی که رهبران باید در رشد استراتژی در نظر بگیرند را شروع کردم. هنوز مسیر آینده برایم تاریک و مبهم و دستیابی به اهدافی که تعیین کرده ام برایم تردید آمیز است. فضای جامعه تغییری نکرده اما در ذهن همه نگرانی از تنگی معیشت وجود دارد. ریشه آن در تورم بی برنامه و عدم توجه به اولویت هاست. کسب و کارها هم با موانع جدی روبرو هستند. از همه اسف بار تر این است که در ایران تقریبا بجای دوازده ماه، نه ماه کاری مفید بیشتر وجود ندارد. فروردین به دلیل ماهیت شروع سال نو و روزهای زیاد تعطیلی عملا اتفاقی خاصی نمی افتد( جز امسال که متاسفانه سیل در چند ناحیه و استان کشور خسارات زیادی به بار آورده است) و اسفند هم تقریبا همین سناریو تکرار می شود. به علاوه ماه رمضان هم به دلیل تغییر هر چند اندکی که ساعات کاری اداری و همچنین روزه داری افراد ایجاد می کند، نوعی سرعت گیر و کاهنده شتاب رشد و جنب و جوش بازار به حساب می آید. خب همین چند دلیل کافیست برای اینکه آمار ها به تارگت مورد نظر نرسند و اهداف همیشه دست بالا را داشته باشند. من اما امسال قصد دارم بهره ور باشم و از زمانم به درستی استفاده کنم. عادت هدر ندادن وقت مهم ترین چیزی است که اگر بتوانم نسبت به آن حساس باشم، آن وقت دیگر تایم قهوه خوردنمان مورد تمسخر بقیه قرار نمی گیرد.